Petrus en Alta se wedervaringe in Mosambiek: 23

Dit is die week van Kersfees. Sondag is daar geskenke aan almal gegee wat in die kerk was en in die gemeenskap woon. Maandag word daar ook ’n ete gegee vir 100 kinders van Hulene.

Maandag doen ons wat gedoen moet word en kry alles wat nodig is in Komatipoort. Ons arriveer so 1 uur by die grens en gaan vinnig deur SA-kant, in Mosambiek-kant sukkel ons met parkeerplek en die tou is redelik lank maar ons is so na 30 minute deur en oppad. Van die mense wat ons by die grens raakloop sê dit is baie stil by die grens in vergelyking met die vorige jare. Hier in Mosambiek is die winkels en verkeer net so besig kort voor Kersfees soos in SA.

Dinsdagmiddag bedien ons, sendelinge, die sentrum se personeel met middagete waarna hulle huistoe is, behalwe die wat aandiens is. Dinsdagaand is daar opvoerings en sing ons ‘carols’ in die kerk en daar word afgesluit met ‘carols at candle light’ wat ons laat bontstaan met die kleintjies om te kyk dat hulle nie mekaar aan die brandsteek nie. Dinsdagaand is al die sendelinge uitgenooi na die sentrumbestuuders se huis vir verversings waar elkeen ’n geskenk ontvang.

Woensdagoggend, Kersfees, die sentrum bestuurders gaan van camarata na camarata en wens almal geseënde Kersfees en deel van die geskenke pakkies uit aan die kinders. Ons is weer die laaste op die program. Die kinders raak verveeld met die wag en dis baaaie warm en dit is ’n taak om almal bymekaar te hou. Nadat almal hul geskenke gekry het, eet almal weer in die eetsaal saam. Kersaand het die sendelinge, en die drie besoekers, ’n ete saam waar elkeen iets gemaak het vir die ete. Daarna was dit die geskenk uitruil storie. Dit het so gewerk, elkeen moes ’n geskenk van so R100.00 bring. Ons het elkeen ’n nommer gekry en dan kry elkeen ’n beurt om ’n geskenk te gaan kies. Die reël is, as jy aan een geraak het moet jy daardie geskenk neem en voor almal oopmaak. Jy hoef nie ’n geskenk te vat op die tafel nie, jy kan ook ’n geskenk neem by iemand wat reeds ’n geskenk gevat het, as jy dit graag wil hê. Nadat ’n geskenk vir die derde keer ’n nuwe eienaar het, is dit gevries, dan kan dit nie weer “gesteel” word nie. Daardie persoon kan dan weer ’n geskenk gaan haal by iemand of van die tafel af. Dit veroorsaak nogal snaakse kommentare en aanbiedinge as iemand nie het wat hy wil hê nie, en iemand probeer oorhaal om sy geskenk te “steel”.

Donderdag is ons besig om gereed te maak vir die 8 kinders wat oorskuif na ons camarata, die volgende dag is die groot dag. Die kinders wat oorkom is tog te gretig en bly om ons draai. Ons reël vir 3uur, maar daar daag ’n kerk groep op wat die kinders kom bederf met eetgoed, speelgoed en ’n opvoering en dit skuif alles aan tot na hulle weg is. Hulle is goed bederf deur die groep en kry toe nog springmielies en koeldrank as afskeid voordat hulle oor beweeg na camarata 4. Daar word hulle met ’n handeboog en singery verwelkom en kry nog chippies voordat hulle vir hul ’n bed kan kies. Daarna is dit tyd vir aandete en dis hul eerste ervaring om saam met die ander in die eetsaal te eet. Dit lyk of alles goed verloop en hulle het ’n rustige nag.

Dit is ook Catherine se laaste aand en haar ma-hulle is hier om haar te kom haal en ons braai die aand saam. Saterdagoggend kom groet hulle en ry terug Suid –Afrika toe.