16 - 22 Desember 2013

Maandag gaan  hulle verdere werk aan die badkamer soos met pleisterwerk, verskuif die venster en doen van die loodgieterwerk. Dit hou ons besig, ons moet kort- kort daar wees om seker te maak alles word reg gedoen.

Woensdag vroegaand is ons met die bus weg om ‘Home Group’ by oud sendelinge van Iris, wat nou hul eie ding in Matola doen, te gaan hou. Die besoek is ’n jaarlikse instelling om kersliedere te sing en ons word erg bederf met heerlike eetgoed. Ons geniet die aand en besef die verskille tussen nasionaliteite toe ons die liedjies van die verskillende lande sing, waarvan baie vir ons vreemd is.

Ons word gevra om vir die Mosambiekse leiers by die sentrum ’n kersete in die vorm van ’n braai aan te bied Vrydagmiddag. Dus, Donderdag word hoofsaaklik bestee aan die aankope en voorbereiding vir die ete. Saam met alles moes ons die tuin in ’n aanvaarbare toestand kry, want dit is waar die ete voorgesit word. Dit het beteken ons moes die kinders uit die mafuraboom (rooi essenhoutboom) hou, want hulle breek die takke om die vrugte in die hande te kry en met die afspring bly daar dan ook nie veel van die gras oor nie. Vrydag was die braai en alles daarmee saam en die middag vat ons af na alles afgehandel is.

Na die tyd gee ons vir die drie wat gehelp het om die blare van die twee bome op te tel, die tafels en stoele skoon te kry en reg te sit, hulle vleis wat ons vir hulle eenkant gehou het. Dis nogal ’n storie, hulle kon nie wag vir die vleis nie.  Die kombuis het van die kos voorberei en sou dit wat oorgebly het, kom haal.

Teen 16:15 is hulle nog nie hier nie en ons laat die ‘educator’ weet om die dorm te bring om dit te kom eet. Hulle eet elkeen ten minste vyf groot opskeplepels rys.

Chaterine het so ’n maand gelede gevra of sy haar afskeid ook in die tuin kan hou. Sy wil ’n koek en tee piekniek hê. Ons beplan dit en sy sê dat sy van verrassings hou en dat sy nooit dit kry nie. Dus beplan Alta toe vir haar ’n paar dinge om as verrassing te dien. Ons kry ’n boekie en vra almal om vir haar ’n boodskap na ons toe te stuur en stel die boekie saam met allerhande dinge wat by haar herinneringe sal oproep. Sy is baie opgewonde toe sy die boekie kry.

Ons moet Peet gaan haal om by ons te kuier vir die Kerstyd en het beplan om Sondagoggend te ty, maar hoor dis baie besig en besluit toe om dadelik te ry en eerder in die aand te wag as  in die hitte van die dag. Dit is toe heel rustig toe ons by die grens kom en was ons vinnig deur.

Sondag ontstaan daar ‘n brand in ‘n ‘container’ waarin Bybels, skoene(’n skenking van so ’n paar weke terug) en matrasse gebêre word. Die ‘container’ is deel van die grens en die gemeenskap het vuilis teen die ‘container’ aan die brand gesteek, wat die goed binne laat begin smeul het. Die brandweer was driemaal hier om die brand te blus wat telkens weer op gevlam het. En so is daar toe ook vir hulle gebid  en Bybels aan hulle gegee. So word die ramp toe ’n geleentheid om die Woord uit te dra.

Die week wat kom is baie bedrywig en die kleiner seuntjies kom oor na camarata 4 toe. Bid asseblief dat alles glad verloop en dat hulle goed sal aanpas en die groottes hulle sal aanvaar en nie boelie nie.

9 - 15 Desember 2013

’n Familielid van een van die sendelinge hier, het foto’s gesien van die vorige Kersetes en het besluit om fondse in te samel om met hierdie Kersete te help. Wat dit so uniek maak, is dat hierdie familielid ’n seun van so 10 jaar is wat kanker het en as gevolg daarvan alreeds sy regterbeen verloor het. Hy het besluit om aan ’n een kilometer padwedloop deel te neem met krukke en die hoop dat hy sal klaar maak en so 300 dollar daarmee in te samel. Hy het klaar gemaak, was nie die laaste oor die lyn nie, en 2000 dollar ingesamel vir die ete.

Maandag trek ons kinders oor na die Bybelskool se dorm, sodat hulle dorm se badkamer oorgedoen kan word. Die kinders vind dit baie avontuurlik en iets om te doen en nuwe terein om te speel. Die volgende oggend is daar begin met afbreek en uitslaan van mure, nuwe deuropeninge ens. En teen 12:00 was hulle klaar daarmee en het hulle al begin met die bou van die mure waar dit moet kom. Dit lyk of die terug trek nog voor Kersfees sal wees.

Daar is tans net SA besoekers hier en hulle is in verskillende groepe hier, dis besonders. Ons nooi hulle uit vir ’n bring-en-braai by ons Saterdagaand. Hulle is so 8 en 5 is pas gegraduere dokters of besig met mediese studies. Dit het die gevolg gehad dat daar redelik medies gesels is en party van die nie-mediese groep het met tye erg gebloos oor dit wat bespreek is. Een wat nou net klaar gemaak het, het onomwonde verklaar, dat as daar na die menslike liggaam gekyk word en die ingewikkelde werking van elke deeltjie van die liggaam, moet daar ’n God wees wat die mens geskep het en kon nie deur ’n ‘big bang’ tot stand gekom het nie. Hy het verder sy stelling verdedig, dat wetenskaplikes kon selle soortgelyk aan menslike selle skep, maar kon nie dit lewe gee nie.

Wel, ons het tot laat lekker gekuier (dis nou vir ons twee). Hulle was baie dankbaar en het ook vir ons gebid voor hulle terug is na hulle kamers.

Hier oor die Kerstyd gaan baie kinders na hulle families toe of na vriende wat hulle uitnooi, wat nogal ’n hoogtepunt vir hulle is. Ons het ’n lys gekry van wie mag uitgaan, na wie toe en wie nie. Die wie nie mag uit gaan nie, is die wie geen familie of vriende het nie, voorheen mishandel is of mediese behandeling ontvang. So het ons seun wat kanker het en behandeling kry, se ouma skielik na 2 jaar opgedaag en wou hom vir ’n tydlank saamneem. Ons kon hom egter nie laat gaan nie, weens sy behandeling en om te voorkomend dat hy infeksies kan optel by ander, sy ouma is reeds ook siek. Hoewel die leiers aan hom verduidelik het wat die situasie is, is hy nie vir hulle kwaad nie, maar vir Alta en die verpleegster. Sy hart was baie seer dat hy nie kon gaan nie, hy het baie daarna uitgesien en ons was saam met hom hartseer.

Bid asseblief vir die glad verloop van die reëlings en die inskakeling en aanpassing van die jonger seuntjies wat net na Kersfees deel word van Camerata 4.

Bid asseblief ook vir die kinders se hartseer en gemis aan ’n familie wat omgee en wys dat hul omgee.

Die kuier Saterdagaand

Die badkamer

Wanneer daar nie 'n trapleer naby is nie.

2 - 8 Desember 2013

Maandagmiddag heet ons die nuwe missionaries welkom wat Donderdagaand gekom het. Dis ’n gesin en die dogter van die base wat vir ’n jaar gekom het. Sy is ’n verpleegster en hulle het 2 dogtertjies.

Dis ’n koel reënirige week, veral in die nagte reën dit en dan slaap mens baie lekker.

Almal is bedrywig met die regmaak van die Kersgeskenke vir die kinders en ander voorbereidings daar rondom.

Woensdagaand se Home Group is ‘n ‘worship’-aand met mense wat vantevore hier was, en waarvan ons baie hoor, maar nog nie ontmoet het nie. Hulle bly nog in Mosambiek en doen opleiding met mense in verskillende rigtings en die man is  ook die bestuurder van ‘n ‘cashew nut’ fabriek hier.

Donderdag het ons vergadering, die camarata se badkamer moet opgegradeer word en die koste moet bereken word en die kontrakteurs kom kyk wat alles gedoen moet word sodat hulle kwotasies kan gee. Ons ry later deur Marloth toe en kom Maandag terug.

Ons het behoefte vir ’n paar gebede:

·        Ons kry klein seuntjies 27 Desember, vanaf ’n ander camarata, bid asseblief dat hulle opgewonde oor die verskuiwing sal wees en dat dit glad sal verloop en die groot seuns hulle oor die kleiner seuns sal ontferm.

·        Dat die badkamer veranderinge sal deurgaan soos beplan, dis regtig baie nodig. Dat die kwotasies billik sal wees en dat dit afgehandel sal wees voordat die klein seuntjies hul intrek moet neem. (Die ou teëls val oral af en die toilette het vervanging nodig. Daarby wil die Sosiale dienste hê dat die ‘educator en tia (skoonmaker) hul eie badkamer moet hê.)

·        Bid asb ook dat ons geduld sal hê met die kinders (die vakansie is nog 7 weke lank voordat hulle skole weer begin)

·        Dat ons Portugees sal verbeter sodat hulle ons en ons hulle beter sal verstaan.

25 November – 1 Desember 2013

Die kinders is nou al ’n maand met vakansie en hou hul besig met karretjies maak uit bottelproppies, draad en riet (keniso), speel hopscotch as die sand nat is en albasters. Verder eet hulle groen mangos en die Mafura-vruggies (Rooi Essenhout) begin ryp word en nou soek hulle gedurig suiker om die te eet. Saam met dit val een van die kinders uit die Mafura boom in ons tuin. Die beskerm-engeltjies werk hard en hy kom niks oor nie.

Om hulle besig te hou word daar uitstappies gereël so 1 keer ‘n week en vasvrae gehou en toe wen Camarata 4 die Bybelvasvra Woensdagmiddag. Ons is heel trots op hulle, gewoonlik is hulle net in die moeilikheid.

Home Group is Woensdagaand by ons, die sendelinge is uitgedun, maar ons het die afgelopetyd ’n nuwe inwoner in die huis wat elke aand huis toe kom, ’n rot. Wat toe ook Home Group kom besoek. Hy is baie gesondheidsbewus, deur ons mango’s, papaja en tamaties te eet. Woensdagaand met afsluiting lees Petrus ’n gebed voor en waar die gebed sê “We are feeble in heart, but with You there are help” gil Catherine, wie se oë nie toe was nie, toe die rot verby haar hardloop die kamer in. Na almal weer tot ruste kom gaan Petrus voort met die gebed wat met die volgende woorde aangaan “we are restless, but with You there is peace”, noodeloos om te sê almal het weer geskater. Dit het ’n rukkie gevat voor ons die gebed kon afhandel.  

Donderdag begin dit reën en dis nogal koelerig. Hier is ’n besoeker wat Vrydag terug is huistoe in Switserland en behalwe dat sy reeds koud kry met die koeler weer hier, sy sê die temperatuur verskil is tans 40° tussen hier en Switserland, sy gaan ’n bietjie sukkel om weer in Switserland aan te pas.

Sondag vra ’n Mosambiekse vrou om voor in die kerk te sing uit dankbaarheid, want haar man sou op die vliegtuig, wat Vrydag in Namibie geval het, gewees het, maar daar het iets voorgeval en hy het toe nie gevlieg nie.

Alta het toe toegegee om die toesig oor die naaldwerk-afdeling oor te neem en staan nou die babatjies en biblioteek af.

18 – 24 November 2013

Sondagaand het Alta gou gaan kyk dat alles reg is vir die nag by die babas en terwyl  sy nog daar is kom daar ’n nuwe baba aan. Dis ’n noodgeval, die ma is in die hospitaal, omdat die pa haar geslaan het, nadat sy hom gekonfronteer het omdat hy met ’n ouer kind van hulle gelol het en hy is nou in die tronk. Later in die week hoor ons dat die ma se duim geamputeer moes word en ’n week later is die baba nog steeds hier.

Die verkiesing verloop so ver ons weet rustig en kalm, ons het weg gebly uit die strate, maar het ook niks gehoor nie.

Die kinders hou ons besig. Een het gevra dat hy ‘n matjie vir voor die bed wil hê en Alta sê  dan moet hy dit self maak. Alta doen die lappies se sny werk en die tia’s doen op die ou end meeste van die werk. In die week sien ons dat van die ander tia’s ook saam sit en lappies knoop aan die matjies. Almal wil nou matjies maak en gaan vra by die kombuis vir uie sakkies om dit te kan doen. Alta vra  afval lappies by die naaldwerkkamer.

Donderdag word ons gevra vir ’n vergadering by die bestuurders. Petrus se goed word bespreek en Alta se take en die camerada. Daar gaan gekyk word om die badkamer van die camerada oor te doen voor ons die nuwe seuntjies op 27 Desember kry. En Alta word gevra om te kyk of sy kans sien om toesig oor te hou in die naaldwerkkamer. Dit lyk nie of dit net ’n vinnige half uur ’n dag gaan behels nie, veral aan die begin sal dit meer tyd neem tot dat  ons seker is, wat en hoe alles werk. Sy sal een van haar ander huidige pligte moet afstaan en hier lê die moeilike besluit.

Ons het belowe om meer van Kenssane te vertel. Kenssane het Woendag 2 jaar oud geword. Almal is so dankbaar dat sy wel so goed gevorder het, selfs die operasie letsel is amper nie meer sigbaar nie. Sy het by die sentrum gekom as ’n klein babatjie wat ’n hart kwaal het en is boonop ’n Down Sindroom-kindjie. Sy was stadig met ontwilleling en het nie die vermoë gehad om haar tempratuur te beheer nie. Die mediese dienste het gesê sy moet 6kg weeg voordat hulle haar kan opereer vir haar hart probleem en dit het ongeveer 15 maande geneem om haar daar te kry. Met baie moeite en spesiale diëte het sy uiteindelik daar gekom en is die goedkeuring gekry. Die hart-hospitaal sal die operasie gratis doen, dit het toe 26 Junie gebeur. Onthou jul nog die bloedskenkingstorie,  nou dit was vir haar. Sy het pragtig gevorder na die operasies en is ook so ’n maand of wat gelede oorgeplaas na die Babahuis. Alta het haar een middag die week saamgevat om in die ‘nuresry’ te gaan kuier. Die tia’s was verstom, en het haar bekyk soos ’n mens ’n pas gebore baba bekyk, want sy het nou vet wangetjies en haar maer beentjies het nou kuite, sy lag en gesels en klap handjies, gee drukkies en soentjies vir die tia’s en geniet die bekende speelgoed en bekyk die nuwe babas as of sy vir hulle iets wil sê. Sy is ’n voorbeeld van baie verhoorde gebede vir haar sedert sy hieraan gekom het vir die eerste keer. Mens staan elke keer verwonderd oor haar vordering sedert die operasie, ook hiervoor was daar baie gebede wat nogmaals verhoor is.

Ons gaan nog kleiner seuns in die dorm kry, 27 Desember is beplande datum. Ons vra asseblief dat julle sal bid vir die oorgang, dat alles goed sal verloop, dat hulle gou sal aanpas en dat die ander kinders in die camerada hulle sal aanvaar en baie mooi met hulle sal werk. Ook dat ons en die tia’s en ‘educators’ die geduld en wysheid sal kry om hulle reg te hanteer.

11 – 17 November 2013

Die week gaan vinnig, die kinders wil kort-kort iets sê of  hê of doen of stry, hulle is al met vakansie sedert 25 Oktober, en ons kry nie alles gedoen wat ons moet, met al die onderbrekings, nie.

Vrydag vat ons die seuns strand toe, net die kleintjies – die grootes het nie belang gestel nie. Dit is lekker warm en die see is ook warm, uitnodigend om te swem, maar die water en strand is te vuil. Nadat die kinders gestort het, bak ons koek vir Saterdag se partytjie.

Saterdag trek ons weer ’n sendeling, hierdie keer Maputo stad toe, waar sy nou gaan werk in ’n sendeling-gastehuis. Hier het ons die eerste keer gehoor, daar bestaan so iets en later verneem ons, daar is oral in die wêreld sendeling-gastehuise, ook op Madagaskar (dit klink lekker, miskien stuur die Here ons eendag ook om in ’n gastehuis daar te gaan werk). Na die trek afgelaai is, gaan koop ons die nodige vir die volgende week of so, aangesien dit stem-week is wil ons nie onnodig rondry nie. By die huis gekom, swerm die kinders agter ons aan al van die skool af, om partytjie te hou. Hulle dek die tafel en dra alles uit en ons is reg om te begin binne 10 minute.

Sondag  word daar in die kerkdiens gebid vir die sendeling wat weggaan na die gastehuis, sy het hier in die ‘nursery’ gewerk en hulle laat al die kleintjies wat sy na omgesien het voorentoe kom, ook Kenssane die Down sindroom dogtertjie wat die hart operasie gehad het. Sy lig haar handjies en glimlag breed vir die betrokke sendelingen sit op haar skoot terwyl almal om hulle saamdrom om te bid. So word Kenssane wat by iemand wat voor ons sit tydens die lofprysing, deur ons geniet. Sy is te vriendelik en steek haar duimpies uit dat ons dit met ons duime kan druk en dan glimlag sy breed en gee die persoon wat haar vashou ’n stywe drukkie om die nek. (Sal volgende week meer oor Kenssane sê sy word Woensdag 2jaar oud). Die preek is kort en kragtig, oor die sout van die aarde en lig in die wêreld, Matt5:13-16, 15 minute op die langste. (Peet dit was Fabio wat gepreek het). Sondagmiddag braai ons vleis en neem ons afskeid van ons mede sendeling wat getrek het.

Disipline bly ’n probleem met die kinders, maar ons staan, saam met die toesighouers, vas en sorg dat die reëls nagekom word. Ons het ontdek dat om gehok te wees in hulle kamers vir hulle, net so swaar is as wanneer hulle kos terug gehou word, (wat ons vermy om te doen).

Dit is nou lekker warm hier by ons, die hoogste wat ons sover gehoor het was 44°C en daar word baie water gedrink. Ons het met die water-episode vir ons 80 liter water opgegaar, wat na oordadig baie gelyk het, maar nou wil dit voorkom of ons alles gaan opdrink voor die vervaldatums.

28 Oktober – 10 November 2013

Die waterbottel probleem was teen Woensdag uitgesorteer en alles was skoon. Die burgermeester het egter eers Donderdagmiddag gekom en soos ons hoor, het dit goed afgeloop.

Vrydag is ons SA toe en Saterdag deur Heidelberg toe om saam met al ons kinders en kleinkinders te kuier en Ouma se verjaarsdag te vier.

Maandag en Dinsdag vaar ons die winkels in, om klere vir die Mosambiek kinders vir Kersfees te koop en vir ons self.

Woensdag ry ons terug Marloth toe via ons vorige tuisdorp en groet gou ’n paar vriende by wie ons kon uitkom. In Nelspruit moet ons ook stop om ’n paar dinge vir Iris en die sendelinge te kry.

Op Marloth rus ons ’n bietjie tot Sondagoggend. Ons ry vroeg genoeg om teen 9 uur op Matola te wees by die Afrikaanse kerk, maar doeane aan SA kant besluit om al die taxi’s deur te gaan en die pad word geblokkeer, wat veroorsaak dat dit meer as ’n uur duur om net deur SA se kant te kom. Ons is gevolglik te laat vir die kerk en ry deur Zimpeto waar ons betyds is vir kerk na die ‘worship’ musiek. Dit lyk of die kleintjies ons gemis het, hulle het almal ons ’n drukkie kom gee in die kerk en selfs van die grootes bly om ons draai.

In ons afwesigheid was daar heelwat veranderinge by die babas. Aline is oorgeskuuf na die ‘Baby House’, want daar het 3 nuwe babas bygekom en daar word vir nog een gewag. Daar is ’n tweeling, Lucas en Sussalia, hulle is 11 maande en ondervoed, maar lyk net so 6 maande oud. Lucas kruip, maar Sussalia sit nog nie. Florida is 17 maande, maar lyk of sy net ’n jaar oud en is ook ondervoed. Hulle het gebede nodig vir aanpassing en gesondheids-verbeteringe en ook sodat hulle ontwikkeliking sal verbeter.

Maandag is ’n vakansiedag, so daar gaan nie veel gebeur nie. 

14 - 20 Oktober 2013

Maandag met die kom terug stop ons by Celia se kerk in Kumbane om die pompinstalasie af te handel, maar die mense is nie daar nie en ons ry maar weer.

Dinsdagoggend gaan ons weer Kumbane toe en neem die Australiese werktuigkundige se vrou en een dogter saam. Mama Maria de Freritas wys ons hulle tuine, wat hul met reënwater en die boorgat se water nat lei, terwyl Petrus die werk afhandel. Hulle plant so 3 mieliepitte in ’n holte in die sand en bedek dit dan met gras om dit teen die wind en son te beskerm. Ons vra ook uit oor  die plante en tussen ons gebrekkige Portugees en haar soortgelyke Engels verstaan ons mekaar, ons dink. Een  plant mandioca of in Engels is dit cassava, dis ’n struikagtige plant wat ongeveer ’n jaar neem om die lang wortels (of wortel verdikkings) onder die grond te vorm wat dan uitgehaal word en gekook word. Dit het min of meer die  tekstuur van patatas, maar die smaak laat jou tog ook aan aartappels dink. Hulle kook dit met uie, aartappels en tamaties, en as hulle vleis het, kan dit ook by gevoeg word. Die jong blare word ook gekook en die lote van die plant word gebruik om vir die volgende jaar se oes in te sit. Daar groei ook so ’n rankplant wat ons gewoonlik as onkruid beskou en uittrek en sy vertel dat hulle dit ook kook. Alta pluk ’n blaartjie en proe daaraan, dit het ’n soeterige smaak en dit behoort goed af te gaan in ’n slaai.

Kenssane skuif  Woensdag oor na die Baby House, dis ‘n groot mylpaal nadat sy vir amper 2 jaar in die nursary was, sy is volgende maand 2 jaar oud. Dis die kleintjie wat Down Sindroom is en wat vroeër vanjaar die hart operasie gehad het. Ons is so dankbaar vir haar wonderbaarlike vordering sedert die operasie, sy praat en brabbel baie meer, aap alles na en wil net loop, al is haar beentjies nog nie heeltemal instaat om haar gewig te dra nie.

Donderdag gaan soek ons waaiers vir die camerata, daar het ’n skenking daarvoor ingekom, en ons doen ’n paar aankope. Terwyl ons in die kerk is sien ons blitse en hoor donderweer. Ons kry ’n baie welkome bui reën, die stof is weg en om oor die sand te loop, is lekker en dis ook nie so warm nie. Vrydagaand is daar weer donderweer en nog reën val deur die nag.

Saterdag is ’n boek en sop dag met drisselweer die hele dag. En nie een van ons twee kom by die boek deel uit nie. Ons word genooi vir  middagete van ’n tradisionele Mosambiekse gereg, kan nie die naam onthou nie. Dit was nie te min baie lekker, dit was pampoenblare met kokosneutmelk en grondboontjies op rys bedien.

Sondag is ons weer so bevooreg om vir middagete uitgenooi te word en die aand het ons die gesin van Australië genooi om by ons te eet. Hulle is ’n groot seën vir Iris Zimpeto, hy leer die jonges en die Mosambiekse werktuikundig meer oor voertuie en die res van die gesin sit handby in verskillende afdelings.

21 - 27 Oktober 2013

Dinsdag was Alta se verjaardag, wat stil verby gegaan het, maar die kinders het vir haar gesing en dit was dalk harder as die musiek in die kerk op Sondae. Die Australiese besoekers het die aand kom inloer.

Woensdagaand is Home Group weer by ons en Alta begin die Crown geldkursus vir die sendelinge wat goed ontvang word.

Vrydagoggend bid ons weer vir die kinders en daar is heelwat van die kinders uit die gemeenskap. Daar word in die besonder gebid vir kinders wat in Uganda uit hul huise ontvoer word gedurende die nagte en dan gebruik word as rebelsoldate.

Vrydag sluit die skool vir 3 maande en ons gaan baie gebed benodig in die tyd vir geduld en uithou vermoë.

Die aand teen 18:30 ontvang ons ’n skenking van 25 ton gekonfiskeerde gebottelde water van die Mosambiek se doeane. Ons paaie is egter nie goedgenoeg vir so ’n groot vragmotor nie en die val by die eerste draai vas. Almal val toe maar in om die vrag af te laai, om die vragmotor ligter te kry en dan moonlik kan uitkom, maar sonder enige sukses. Daar word hard gewerk tot 23:00. Die uiteinde was dat daar tot die volgende dag gewag moes word om ’n voertuig te kry om die vragmotor uit te trek. Ons het ongelukkig Saterdagoggend se operasie gemis, want ons moes gaste stad toe neem. Die probleem is egter dat ons 25 000 liter verniet gekry het, maar ons moet van dit ontslae raak en opruim en die sentrum in orde kry,  voor ’n besoek van Maputo se Burgermeester op Woensdag. Dis ’n reuse taak. Kyk na die foto’s onder.

Sondag is ons na die Afrikaanse Kerk toe en die aand is die vrouens gepamperlang en voor gebid deur ’n groep vroue vanaf Engeland en die mans het hulleself vermaak met ’n braaivleis.

Daar word baie gepraat oor die vredesooreenkoms tussen Frelimo en Renamo wat verbreek is, die Mosambiekers is baie bekommerd daaroor, veral die meegaande geweld. Dit gebeur alles so 800km noord van ons en met vertroue in God is ons nie bekommerd dat daar weer ’n volskaalse burgeroorlog sal ontstaan nie. Die munisipale verkiesings is einde November en ons verwag daar gaan dalk onrustighede sal wees soos dit maar gaan in alle Afrika lande wanneer daar verkiesings is. 

7 - 13 Oktober 2013

Hier is ’n motorwerktuigkundige van Australia en hy begin Maandag met ‘n kursus in motor herstel. Daar is ’n groot belangstelling vanaf die seuns. Maandagmiddag probleer hulle ’n bus se ratkas uithaal. Daar is nie ’n put waaroor die voertuig getrek kan word om dit te doen nie en alles word op die sand gedoen terwyl jy onder die bus lê. Na ’n groot gesukkel besluit hy om ’n stut te bou waarop die ratkas rus terwyl dit uitgetrek word uit die engin, waarna dit vinniger en makliker gaan.  

Daar is elke Dinsdag en Vrydag 07:00 ’n gebedsessie in die Prayer room. Dinsdae is dit vir die sentrum en Vrydae vir die kinders. Die deure staan gewoonlik groot oop, sodat enigeen kan inkom en saam bid. Dit bly elke keer ’n ervaaring om te sien hoe die kinders aankom en die verwagting op hulle gesiggies. Party kom uit nuuskierigheid, ander omdat hul bietjie aandag wil hê (’n bietjie vasgehou te word) of om op die stoele te kom sit en die ander om saam te bid. By Vrydag se sessie is die Prayer room vol met al die kinders, ook kinders uit die gemeenskap wat hier skool gaan.

Dinsdagmiddag bring die sentrum leier ’n werker wat aangestel is i.v.m. higiëne en gesondheid oor na die dorm. Ons is nogal bly, die opvoeders is nie altyd streng genoeg nie, deels omdat die kinders nie luister en doen wat hul sê nie en hul het nie regtig ’n manier om dit af te dwing nie. Sy haal goed uit die groot seuns se klerehouers en onder hul matrasse wat nie herhaal behoort te word nie. Daar is nie een wat nie in die moeillikheid is oor iets nie en die kinders moes die volgende oggend klere en beddegoed was. Hulle was nie beïndruk nie. Alta was die hele week besig met hierdie bedrywighede in die camerada.

Woensdagaand se Home Group handel oor provekasie en aanstoot gee(neem), ( provoke & offend). Dis heel interessant en mens besef nie altyd hoe maklik jy aanstoot neem i.v.m. iets wat nie regtig saak maak nie. Vella wat by ons gebly het terwyl sy siek was en ook nog nie kon intrek in die huis in die gemeenskap na die inbraak nie, sê dat Petrus haar ‘provoke but she choose not to be offended’ en dit raak ’n hele gespottery na die praatjie.

Dit is Vrydag vroeg al warm en ons vertrek na SA met die wete van ’n weervoorspelling wat sê dat dit Saterdag bloedig warm sal wees en dat dit selfs meer sal wees wat dit in Maputo gaan wees, en dit was baie erg! Op die bloedige warm Saterdag vier ons ook Catherine se verjaarsdag saam met haar ouers wat vir die naweek vanaf Pretoria gekom het.

30 September – 6 Oktober 2013

Maandag nog ’n vroeë oggend met die krag wat nog steeds nie reggemaak is nie. Die kragopwekker hou nie by nie en kort ’n diens. Die kragopwekker is Dinsdag gediens, die water het opgeraak oor die generator wat af is en die elektriese toevoer is Dinsdagnag herstel.

Dinsdagoggend is Petrus saam met Celia (die Brasilaanse pastoortjie) na haar gemeente toe op Kumbane, om te gaan help om ’n dompelpomp te installeer. Dit is ’n gemeenskap geleë naby die hoofpad tussen Maputo en SA. Elkeen daar het maar meestal ‘n bestaansboerdery op ’n stukkie grond. Die gebied het ’n probleem met drinkwater want al die boorgate is brak of sout(selfs tot 60% meer as die see). Celia het ’n kerk daar geplant so ’n paar jaar gelede na sy op die gebied afgekom het en probeer om die omstandighede daar te verbeter. Sy het ’n reënwater-opvangtenk gebou waarvan hulle die water aan die gemeenskap verkoop teen ’n baie lae prys sodat almal ten minste drinkbare water kan bekom. Aan die begin van die jaar het sy fondse begin bymekaar maak om ’n boorgat te laat sink. Daar is baie daaroor gebid vir onder meer dat dit nie brakwater moet wees nie. So is die boorgat ’n maand gelede gesink en die eerste tekens was dat dit weer brakwater is en min water, maar die boorman, ’n erg Afrikaanse boere omie volgens Alta wat hom ontmoet het, het gesê hulle moet ’n bietjie wag en dan sal hy die gat weer toets. So ’n dag of twee later het hy die water weer getoets en die water het meer as 3kl/uur gelewer en was nie meer brak nie. Daar was groot blydskap hieroor, die Here het hulle gebede verhoor, een boorgat se water is reg vir menslike gebruik terwyl al die ander boorgate onbruikbaar is. Na die pomp ge-installeer is en die middag aangesit is om te toets, het die woord vinnig versprei en al wat leef en beef het opgedaag met houers om water te kry. Dit was ’n gesig om te sien, onder is foto’s. Van afhandeling van die werk was daar nie sprake nie, want die pomp kon nie afgeskakel word nie en het Petrus-hulle maar later huis toe gegaan. Dit was ook die eerstekeer dat Petrus in die gemeenskap ‘n ete gekry het. Dit was hoendervleis, rys en iets soos bone en aartappelgereg. Almal het vir ons wat aan die pomp gewerk het gewag om eerste te eet. Daar is begin met ’n skottel en ’n beker water wat vir ons gehou is om ons hande te was. Daarna is die kos voorgesit en kon ons skep waarna die vrouens en eers daarna, die kinders kon eet.

Hulle is Woensdag terug om nog dinge af te handel maar probleme is ondervind met die pomp se beheerkontrole en die generator wat eers weer terug is na die leweransiers en Vrydag is daar weer aan die pomp gewerk, maar dit werk nou en die water loop in die tenk in.

Een van ons kollegas, die vroutjie wat in die gemeenskap gaan bly, het baie siek geword en het Maandag by ons huis beland, met uitnodiging, om na omgesien te word tot sy beter is en in haar huis kan intrek. Woensdag is Alta met die Kia na haar nuwe huis toe vir klere en sy het 4x4 op die Kia gevind en nie vasgesit in die sand nie. Teen Vrydag is sy gesond genoeg om die nuwe huis te betrek, maar voor dit kry ons ’n boodskap dat daar by haar huis ingebreek is en Alta en sy is soontoe om te gaan kyk. Toegang deur die deur was te moeilik en hulle het ’n venster totaal uit die muur uitgebreek. Al wat vermis word is ’n gasbottel maar alles is omgekeer en waardevolle artikels en geld is gelos. Die gevolg was dat al die goed weer verskuif moes word na ’n veilige plek, gelukkig naby, tot die huis weer herstel is. Gelukkig was daar Iris-mense en besoekers beskikbaar om te help en Alta het nie eenkeer met die Kia vasgesit nie.

Gedurende die week het ons ook nog 2 verjaarsdae gehad en die 1st een het vir hom en sy 3 vriende hamburgers bestel. Alta het alles gaar gemaak en gesny wat moes en vir hulle reggesit om self hul hamburgers te maak. Dit was nogal snaaks, hulle het nie mooi geweet hoe om dit te doen nie en ons het hulle gelos om dit self uit te dink, maar alles was opgeëet en dit net na hulle reeds aandete gehad het. Die ander verjaarsdag was Vrydag, koek gebak en partytjie ook gehou voor die trek.

Vrydag is daar ook strikke vir haarboggies klaar gemaak en die aand  het ons gaan help om die kerk te versier en stoele reg te kry vir die troue die Saterdagoggend 10uur. Was goed moeg na ’n besige en baie warm dag.

Saterdagoggend is dit vroeg al duidelik dat dit ’n uiters warm dag gaan wees. Almal is opgewonde oor die troue, selfs die kinders het spesiale kos en koeldranke gekry en hul tafels is ook met tafeldoeke gedek. Die troue begin 10uur en hou aan tot 1uur. Terwyl hulle foto’s neem moes die tafels opgeslaan, reg gesit en gedek word vir die 250 genooide gaste. Dit was ’n geskarel met omtrent 50 mense wat gehelp het, en baie dinge wat oor gedoen moes word want niemand was regtig in beheer nie, maar op die ou end het dit darem mooi gelyk. Ons is 4 uur weg van die onthaal af, daar was nog mense wat geëet het, maar Alta was aandiens by die babas en moes gaan kyk of alles darem daar nog goed gaan, tot die babas was by ’n deel van die troue. Ons is so 5 uur terug om te gaan help opruim en goed weer gebêre te kry. Daarna is ons huis toe om te gaan rus.

Sondagoggend is ook weer baie warm veral in die kerk. Daarna is ons huistoe en het die res van die dag rustig deurgebring. 

Die kerk op Kumbane, nog nie klaar gebou nie maar in volle gebruik

Die stoep met tafel en kos vir ons, die huis is vir die pastore en oppasser

Eerste water begin vloei

Die tou vir water wat gou gou gevorm het met mense uit die omgewing

Die troue

Die bruid

Die kinders se tafels

Die gaste se tafels

Die troukoek

23 - 29 September 2013

Maandagoggend word ons begroet met die nuus dat ‘n onderwyser van die skool dood is en sy vrou erg beseer is, nadat hul aangeval is Sondagaand oppad huis toe van ’n troue af. Sy het hulp by die sentrum kom soek en is hospitaal toe geneem met kapwonde aan haar kop. Die skool neem 2 dae as rou en gee die kinders af. Ons bid vir die onderwysers en skool en die gesin. Die vrou het hier op die sentrum groot geword. 

Die Woensdag is ’n nationale vakansiedag. Die kinders is oral en verveeld en verder is dit warm.

Donderdag is die begrafnis en van die ‘educators’ en grooter kinders gaan saam met die busse wat gereël is.

Vrydag is dit baie warm en ons is besig met reëlings vir ‘n kombuistee vir die bruid wat volgende Saterdag trou en ‘n braai vir die manne, om hulle besig te hou, by ons huis.

Vroeg Saterdagoggend moet die rekenaar, wat vir die inklok van personeel gebruik word en in ’n baie stowwerige plek staan, skoongemaak word. Daarna help ons ’n sendeling wat na ’n huis in die gemeenskap trek. Dit is nie te ver nie maar dit is dik sand vir so ’n kilometer en ’n half met die sentrum se 4x4 bakkie.

Die wind waai erg en later die aand begin dit reën. Laat aand bel die wagte en sê dat daar ’n ontploffing by die transformator was en Petrus moet gaan kyk. Hy het gedink opstaan en uitgaan in die reën om elektrisiese probleme uit te sorteer was verby na hy by die stadsraad weg is. Die probleem is nie groot nie, die eintlike probleem is om die elektrisiteitsvoorsiener hier te kry om die hoogspanningsekerings te kom vervang, teen Sondagaand het hulle nog nie opgedaag nie. Die noodgenerator word deur die nag afgesit en Petrus moes dit Sondagoggend 6 uur weer aan die gang sit, so hy het 2 vroeë oggende gehad. 

Sondag is dit koud en kort-kort drissel dit en die generator wil nie byhou met die vrag nie wat meebring dat vragbeheer gedoen moet word.

Die wêreld is mooi skoon na die reën en dit is nou weer makliker om op die sand te loop wat deur die reën gekompateer is (dit is soos om op die strand te stap, dit is makliker naby die water waar die golwe spoel as hoër op waar die sand los is).

16 - 22 September 2013

Maandag kom ons terug na Zimpeto en die grens is chaos. Elke taxi word afgepak en deursoek en die pad word totaal geblok, sodat al die ander ook moet wag tot daar spasie is om deur te kom. 

Dinsdag is dit Inacio se verjaarsdag en hy het ’n foto van ’n drie-laag-toebroodjie in ’n tydskrif gesien en dit vir sy verjaarsdag bestel. Hulle het die foto presies gevolg en hul eie broodjies gebou. Later die middag het ons vir Paulo winkel toe gevat en vir hom ’n T-hemp gekoop, dit was sy verjaarsdag verlede Saterdag.

Woensdag hou ons partyjie vir die groot seuns om Inacio en Betino se verjaarsdae te vier. Betino kry kans om te help om die koek te bak. Donderdag is Betino se eintlike verjaardag.

Vrydag is baie warm, 39ºC, nie dat die vorige 2 dae veel koeler was nie (37ºC) en almal kla oor hoofpyn en moegheid van die hitte.

Saterdag is erg winderig en word al kouer soos die dag aanstap. Deur die nag drip dit bietjie, maar die sand is nie eers nat onder die bome nie. Sondag is die windjie koud, maar nie so sterk nie.

Aangesien daar nie veel gebeur het nie, afgesien van die verjaarsdae, het ons gedink om terugvoer te gee i.v.m. die siek kinders waarvoor ons vroër van jaar gebid het. Lucia vorder goed, sy kry gereeld fisio om haar sterker te maak en te keer dat haar hande en spiere nie ineentrek nie. Ons is dankbaar vir haar vordering, die dokters het nie gedink dat sy sal oorleef nie en haar gees is sterk, sy het 2 weke nadat sy uit die hospitaal ontslaan is gevra om in die kerk te sing. Kenssane die een wat die hartoperasie gehad het, vorder baie goed, sy brabbel, sing en klap hande uit haar eie sonder dat iemand haar voorsê en aap almal na. Inacio het ook lanklaas ’n infeksie gehad en was besonder opgewonde oor sy verjaarsdag.

Inacio en die toebroodjie

Betino

9 - 15 September 2013

Maandagoggend daag die Predikant van die Afrikaanse kerk in Matola hier by ons op vir ’n kort besoek. Hy het gesien ons is nog in Maputo, na ons Sondag weer ’n keer by die kerk was, en besluit om by ons aan te kom terwyl hy hier by ons verby gery het. Die eerste waaroor hy met ons praat is ons ‘dires’ (werkpermitte), nou ons het nie sulke goed nie en weens die koste (±R6000 elk per jaar) het ons dit afgeskryf en aanvaar dat ons nie die geld het nie. Hy vra of hy die kerkraad namens ons vir die fondse kan vra. Dinsdag skakel hy ons en vertel dat die fondse bewillig is, ±R13000 wat ons nodig mag hê vir die permitte. Ons is sprakeloos en al antwoord daarop is dat God ons steeds in Mosambiek wel hê.  

Dinsdagoggend sien Alta een van die kleiner seuns by die skool en sy wange is dik geswel. Na skool neem hulle hom kliniek toe en sê dat hulle pampoentjies vermoed. Hy word in isolasie geplaas om die kinders wat HIV positief is te beskerm en ook die groter seun in die ‘camerada’. Die volgende dag sien hy die dokter wat dit bevestig en hy moet nog 7 dae daar bly. Siestog hy en die oppasser is beide so verveeld en hy word erg bederf om op te maak vir die afsondering en eensaamheid. So ver is daar nie nog pampoentjie gevalle aangemeld nie.

Woensdag begin die krag probleme, die voorsieningsowerheid is blykbaar besig met onderhoud en ons kragopwekker wil nie byhou met die vrag nie, wat beteken gedeeltes moes afgeskakel word. Laat middag skakel hulle die krag aan maar daar is 2 fases weg en hulle word geskakel om reg te kom maak. Hulle daag eers 11 uur die nag op en daarna kom almal se krag eers weer aangeskakel word. Donderdag was weer ’n herhaling van Woensdag en wat oor die res van die tyd gebeur het weet ons nie, want ons was in SA.

Woensdagaand bied ons Home Group hier by ons aan, in die kinders se speelkamer en almal pas in. Ons vra dat hulle gebedsversoeke gee en almal gee hul versoeke en terugvoer is ook goed.

In die ‘nursery’ is ’n nuwe babatjie, Tiago, (Jakobus se Portugese weergawe) hy weeg 2.6kg en is 2 maande oud. Dis chaos met die krag wat af is en boon-op is al die babas nog siekerig ook.

Vrydag tot Maandag is ons Marloth toe en het lekker gerus want Petrus het weer nie alles ingepak wat Alta wou saamvat nie, met die gevolg die naaldwerk wat Alta daar wou doen nie daar was om te doen nie.

2 - 8 September 2013

Maandag hou ons die opening van die ‘Prayer Room’. Dis al die naweek ’n geskarrel om alles gereël en op die regte plekke te kry. Ons hoor dat daar ongeveer ’n duisend mense gaan wees en verstaan nie mooi waar almal vandaan gaan kom nie, maar doen alles soos gevra. Wat ’n gesig om soveel kinders en mense saam in die kerk te sien. Maar moet sê dis nogal ’n storie om die kinders, veral die kleintjies van die ‘Baby house’ en ‘Nursery’ betyds in die kerk te kry en net toe hulle gereed was en oppad kerk toe, daag een dogterjie wie aangeneem word se aanneem-ouers op met koek en koeldrank om dit te vier. Nodeloos om te sê hulle was nie betyds nie, maar daag bietjie later op.

Die opening is deur die kinders, sendelinge, pastore, personeel en besoekers bygewoon. Dit het begin in die kerk met ‘worship songs’, gebede, opvoerings en getuienisse oor die gebedskamer se oorsprong. Daarna is die sentrum se afdelingleiers, pastore en sendelinge vooruit na die gebedskamer toe gestuur om ’n seëntonnel in die huidige gebedskamer te vorm. Daar het elkeen olyfolie gekry om sy/haar hande te smeer en daarna het almal vanaf die kerk gekom en deur die tonnel geloop. Waar vir hulle gebid is en geseën is deur aanraking van die geoliede hande. Na die seën is die leiers, pastore, sendelinge en besoekers met die trappe op na die halfklaar werklike gebedskamer waar daar nagmaal gevier is. Dit is ook duidelik gemaak dat die gebedskamer net ’n gebou is, maar dat dit ’n praktiese plek is waar enige iemand kan kom sit / staan / lê / kniel in gebed / ‘worship’ vir en met God.

Woensdagaad se ‘Home Group’ sê Celia, die sendeling wat in ’n ongeluk met ’n kind betrokke was, dankie vir almal se bystand en gebede en gee terugvoer oor hoe en wat alles met die hofsaak gebeur het. Die hof het haar ’n boete van 14 000 meticals opgelê al was sy nie werklik verantwoordelik vir die ongeluk nie. Die pa, van die kind wat dood is, is ’n pastoor en hy wil nou oorkom met sy gemeente na Celia se kerkverband in Mosambiek (Celia is wel ’n sendeling hier by Zimpeto maar sy doen ook uitreike in haar kerkverband wat haar hierheen gestuur het). Daarna gee ’n besoeker, wat spesiaal gekom het vir die opening van die gebedskamer, en 2 van die sendelinge woorde van seën, bemoediging en profesië aan al die sendelinge. Die besoeker is baie akkuraat en sy ken ons nie.

Saterdagoggend besef Alta een van die kleiner seuns verjaar volgende naweek en ons sal nie hier wees nie, want ons moet SA toe gaan, so sy begin met verjaarsdagreëlings en ons hou verjaarsdagpartytjie die middag.

Sondag is ons vir ’n slag weer na die Afrikaanse kerk toe, in Matola. Jan de Wet is die naweek hier en lei die diens. Alta sê sy het weer vir ’n slag lekker saamgesing. Moet sê ons is nou al goed geoefen in lang dienste, want die uur en ’n half wat die diens geduur het was vinnig om, veral omdat ons verstaan het wat gesê was. 
Ook 'n bietjie op YouTube gesit en die link is http://youtu.be/QTURXz-aE6c

Gedeelte in kerk

Binne die  onderste gedeelte van gebedskamer

Seëning

Nagmaal

Aansigte van die gebedskamer se gebou

25 Augustus – 1 September 2013

Terwyl ons in SA is verneem ons dat daar ’n nuwe seuntjie ingeneem is by die sentrum en by ons groep geplaas is. Dit is interessant om te sien hoe hy alles geniet hier by die sentrum en dit lyk glad nie of hy na sy ouma verlang nie.

Toe ons by die huis kom die Sondagmiddag  is die venster van die deur oop en gebreek. Ons het ’n besoekertjie gehad wat deur die diefwering 270x200mm geklim het. DVD’s lê die sitkamer vol en ook in die kombuis. Die waaiers was aan en meneer het ’n nuwe melk opgemaak, die ketel ingeprop en vir hom ’n koppie tee met suiker en melk gemaak. Hy het ook vir hom en sy maatjie ’n broodjie gesmeer en in die koskas op die goed geklim om by lekkers en grondbonebotter uit te kom. Voor hulle by ons uitgekom het, het hulle ook by die besoekersentrum ingebreek en probeer een van die sentrum se voertuie steel. Hulle is gevang en hulle straf was om in ons tuin Maandag na skool te kom werk, (Alta moes hulle twee en ons 8 seuns besig hou en was moër as hulle twee) en hulle is ook vir ’n week huis toe gestuur. Dit bring mee dat die familie weet wat hul gedoen het, en dan moet hulle ook nog met taxi’s by die skool kom en terug gaan.

Nadat ons uitgepak en opgeruim het, is ons na die sportveld waar daar ’n span van Engeland vir die kinders sport/speletjie aangebied het en dit met ’n worsbroodjie en ’n koeldrank vir elkeen afgesluit het. Die kinders het dit baie geniet. Dit was nogal interessant om die Engelsmanne dop te hou worsbraai in vlamme ipv op kole.

Maandag en Dinsdag verloop normaal, die kinders geniet die tuin en speelkamer by die huis baie. Ons het ’n e-pos van ’n Afrikaanse vrou in Abu Dhabi gekry wat ons blog gesien het en hul werk daar met kinders en hulle wil vir ons camerada se kinders bid. Dis so wonderlik! Ons het met die seuns gepraat en hulle sal hul versoeke vir ons gee om aan te stuur. Ons het ook ‘n ‘playstation’ gekry en Dinsdagaand vir die groter seun gesê dat hulle mag kom speel en dat net ons camerada se groot seuns mag speel, hulle kon nie wag nie en was Woensdag vroeg al hier. Die hele sentrum se seuns beny hulle en ons kleintjies die meeste. Dit wil voorkom of dit die deurbraak was met die groot seuns, want hulle is nou baie meer oop en praat met ons.

Woensdag moes Petrus vroeg opstaan om 06:30 saam met die baas van die sentrum, ontbyt in die stad te gaan eet en daarna ’n potjie golf op Maputo se gholfbaan te gaan speel. Soos met alles in Mosambiek het die gholf ook sy eie uniekheid gehad. Jy ry tussen die privaat hospitaal en privaat Portugese skool deur op ’n teerpad (luuks en baie geld) na ’n grondpad wat eintlik nie lyk of dit rybaar is nie met lae inkomste huise. Die pad eindig na so 3km by die hek van die gholfbaan. Die parkeerterrein en geboue is maar vervalle, jy betaal baanfooie by die sekuriteitsgeboutjie (400 meticas). Daar het 2 joggies (200 meticas elk) opgedaag en een het volgens hom ’n voorgee van 10. Daar is nie so iets soos ’n telkaart wat vir jou die putjie-uitleg wys en baansyfers gee nie. Die baan is egter nogal in ’n goeie toestand en mooi groen. Jy moet egter maar jou oë oophou want daar is baie voetgangers op die baan, want daar is huise regom die baan en die baan is ’n kortpad. Orde is daar ook nie, wanneer jy by jou bal kom maak die joggie ’n grashopie en plaas jou bal daarop, as jy in water beland gaan haal hulle jou bal en plaas dit pragtig vir jou. Jou telling is jou eie probleem. Petrus se joggie was na die einde se kant toe redelik moedeloos met hom want Petrus doen niks wat hy vir hom vertel hoe hy moet slaan nie (dis nou nie dat hy nie wou nie). Woensdagaand met ‘home group’ vertel ’n oud sendeling, Maureen  hoe sy hierheen gekom het en dat god dit op haar gelê het om vir die sentrum en kinders te bid en dat die gebedskamer-idee by haar begin het.

Vrydag is vrek warm en dit sneeu in die kaap. Voorbereidings begin vir die ‘opening’ van gebedskamer, Maandagoggend.

Saterdag moet Petrus grassny met die elektriese-kantsnyer wat van SA saamgebring is. Daar is nie grassnyers hier beskikbaar nie.

Sondagoggend is die kerk weer met oorverdowende volumes, almal wonder hoe om die Mosambiekers te kry om dit sagter te kry, later (13:30) braai ons, ‘n kort middagslapie en verdere voorbereiding vir die opening van die gebedskamer Maandag. Julle sal dalk onthou dat ons al so iets gedoen het, wel dit was net die onderste vloer en net ons hier op die basis. Intussen is die boonste verdiepping gebou en is selfs die dak al op, kort nog vensters en ’n paar deure. Die plan was dat dit sou klaar wees, maar dit werk toe nou nie so uit nie, maar omdat daar met gaste soos Maureen gereël is, wat ver gekom het, om hier te wees gaan ons voort met die amptelike inwyding.

12 - 18 Augustus 2013

Ons het verlede week geskryf van die kinders wat siek is en dat ’n mens tog geheg raak aan hulle. Ons kon nog altyd ’n afstand handhaaf maar nou raak dit al moeiliker, ons is die week ingelig hoe om die een kind in ons dorm te begelei want medies kan daar niks meer gedoen word nie. Daar word nou gewag vir Jesus om hom te kom haal wat binne dae of nog ’n jaar of twee kan wees maar daar is steeds wilskrag in hom en hy erken nie openlik dat hy siek is nie. Verder is daar die klein dogtertjie wat nou van die hospitaal terug gestuur is want hulle kan ook niks verder vir haar doen nie en wanneer jy na daardie gesiggie kyk dan raak dit jou hart.

Ons is besig om in die camerata dit beter en mooier te maak vir die kinders. Een van die sendelinge doen houtwerk en hy het klerekaste vir die klein seuntjies gemaak, waaroor hulle erg opgewonde is en ons is vertel dat hulle name op hul kassies geskryf moet word. Die badkamers is in die proses om geverf te word en ons het ou tafels wat stukkend is gekry om reg te maak en af te skuur vir ’n nuwe laag verf en nuwe blaaie.

Ons het die kinders gevra wat hulle graag  in die camerata wil hê en die eerste ding wat genoem is, was waaiers. Hulle wil ook graag ‘n “disco” hê, dit is ’n CD speler. Verder wil hulle ook ’n yskas en ‘n “sofa” hê. Nou ja dis nou ook nie goed wat met die klap van die vingers aangestap sal kom nie, maar die yskas is nogal nodig veral vir die kind wat siek is en nie altyd vir die rys en droë bone-geregte lus is nie. Hy is baie lief vir yoghurt en melk en dit hou nie as dit nie in ’n yskas is nie en die ander smag na koue water in die warm weer. Dit was alreeds hierdie week weer hier rondom 31°C.

Vrydagaand so half nege word ons ontbied deur die hoof educator, 3 van ons seuns is gekry met DVD’s wat nie aanvaarbaar is nie. Twee was horrors en een aksie maar net een het ’n hoë ouderdomsbeperking gehad. Die vraag is waar trek jy die streep, want enige seun hou tog van aksie flieks en alles kan tog ook nie van hulle weggehou word nie met ’n gevolglike totale onkunde wanneer hulle die wêreld buite moet betree nie.

Saterdag is ons deur die grens Marloth toe vir ’n week van rus en Vella wat so 4 vt iets hoog staan, is saam met ons. Sy kom van Engeland af en is al 8 jaar by Iris. Ons sal nie volgende week ’n blog-inskrywing plaas nie.

Ons sal graag nog mense wil hê om vir die kinders te help bid. Stuur asseblief ’n e-pos en ons sal meer inligting gee oor een of twee van die seuns as julle jul weg oopsien om vir hulle te bid. Die meeste van die seuns het nie ouers of ander familie nie en dus niemand wat vir hulle bid nie. Hulle wissel tussen 13jaar en 18jaar. Hulle het ook nie ‘n plek waarheen hulle sal kan gaan, wanneer hulle die sentrum verlaat nie.

29 Julie – 11 Augustus 2013

Ons het weer ’n week gemis omdat ons verlede naweek getrek het en die res van die week uitgepak het en moes ook voorberei om Woensdagaand se Home Group te lei.

So 2 maande gelede het die Switserse egpaar met 4 kinders gevra of ons nie huise wil ruil nie, want waar hulle aan die anderkant van die sentrum woon is die naweekgeraas en honde van die sentrum en hulle kan glad nie met die geraas slaap nie. Hulle is intussen met vakansie terug Switserland toe en ons het oor naweke gaan luister of dit regtig so erg is met die slotsom dat dit nie is nie. Hier in Mosambiek is daar ooral kroeë en nagklubs in die woongebiede (waarvan daar 2 reglangs die muur van die sentrum is) waar daar naweke van Vrydagaand tot Maandagoggend heeltyd geraas word met musiek op maksimum volume. Ons bevinding was, dit is dieselfde geraas as waar ons bly en besluit om te ruil as dit die Switsers gelukkig sal maak en dit het verlede Saterdag gebeur na hulle terugkeer. Met die pakkery die voorafgaange week kon ons nie glo hoe vinnig mens kon opgaar nie en dit in 7 maande, maar moet darem toegee dat ’n groot hoeveelheid vir die kinders is wat ons hou om met tyd uit te deel. Die nuwe huis is grooter met verskillende vertrekke en nie soos die eerste met kamers wat in ’n groot leefruimte en kombuis uitloop nie. Die voordeel is, dat daar ’n tuin met 2 groot bome is, wat heerlik sal wees in die somer en die huis het ook plafonne in wat dit koeler maak. Na 2 naweke is ons bevinding dat dit vir ons baie stiller hier is, al is daar ’n dorm met 4 jariges aangrensend en oor naweke is die geraasvlak dieselfde as by die ander huis en die honde is ook nie ’n probleem nie. Wat ons nie meer hoor nie is die verkeer in die straat en die kinders by die skool gedurende die dag.

Dit gaan nie goed met ons siek kinders in die sentrum nie. Judith, ’n sestienjarige diabeet, wat sukkel om haar suiker af te hou is, weer in die hospitaal na die hospitaal haar medikasie met sterioide gegee het en dit haar suikervlakke erg beïnvloed. Lucia die vierjarige met TB en nog iets wat nie bepaal kan word nie, is ook weer in die hospitaal in intensief en dit wil voorkom dat sy intussen breinskade gekry met haar siekte, die graad van skade en moontlike herstel is nog nie bekend nie. Inacio, die 16 jarige seun in ons dorm wat kanker het, het sy op-en-afdae maar het nou ook sere in die mond, hy is ook Donderdag gedoop waaroor ons verder onder toe vertel. Dan is daar Raphael, ’n gestremde seun, wat al vir ’n maand opgooi en geen oorsaak kan gevind word nie. Die probleem is dat mens geheg raak aan die kinders selfs al probeer jy om nie te emosioneel betrokke te raak oor hulle nie. Die goeie nuus is dat dit met Kensane wat die hartoperasie ondergaan he, baie goed te gaan, sy lag nou hardop, sy babbel en probeer kruip. Sy is baie meer energiek na die operasie.

Woensdagaand vertel Sonja ons van die reëlings om Inacio en ‘n ander seun te doop en dat dit by ’n huis met ’n swembad iewers gedoen gaan word. Omdat Inacio een van ons dorm se kinders is, gaan Alta Donderdag saam vir die doopery. Ons is 9 wat 9:30 vertrek van die sentrum af en is so 15 – 20 minute later daar. Die vrou waar hulle die doop hou is gereëld in die kerk en sit altyd waar die vertaling in Engels is, sy is van Suid Afrika ( Xhosa) vind ons uit toe ons daar is. Sy doen baie moeite en verskaf ook ’n ete vir ons almal en die seuns kry elkeen ’n nuwe geskenkstel handdoeke. Haar 2 seuns word ook gedoop. Gelukkig draai die dag uit om goed warm te wees vir die wat die water moet aandurf. Die doop is vir elkeen besonders. Ons was 13:20 terug by die sentrum.

Dit wil voorkom of die groot seuns van die dorm ons begin aanvaar, die oudstes is nog baie terughoudend. Ons het hul name en geboortedatums aangevra en kom toe agter dat daar ’n paar is wat verjaar het in die tyd wat die oorname geneem het. Ons het hul uitgesonder, weg van die kleintjies en gereël om Saterdag ’n tydjie met hulle te spandeer. Alta het vir hulle kolwyntjies gemaak en saam met lekkers en koeldrank gegee. Later is daar klere uitgedeel en dit was interresant dat enigiets waarvan hulle nie hou nie, nie sal vat nie al moet hulle sonder dit klaar kom.  

Vrydagaand het ons ’n oproep gekry om ons te vertel dat daar ’n klere skenking van ’n kettinggroep gekom het en dat ons dit Saterdagoggend 9 uur moet uitsorteer en onder die kinders verdeel sodat ’n TV-stasie 10 uur die kinders kan verfilm as advertensie vir die maatskappy. Die probleem is dat stiptelikheid ook hier nie belangrik is nie met die gevolg dat daar net 35 minute was om die klere vir die kinders uit te soek. Die skenking het groot opgewondenheid veroorsaak. Die jongeres het “flees” baadjies gekry, maar vir die grootes was daar meestal onderklere en dan was daar klere vir dogters.

Klein Kensane

Inasio na hy gedoop is, hy het vreugde vol gelag na die doop

22 - 28 Julie 2013

Jammer ons het ’n week gemis, was in SA die naweek 20-21/07, Nelmarie, LeRoy en Peet het ons daar gekry vir ’n besoek van ’n week in Mosambiek. Daar het nie iets groot gebeur daardie week nie.

Ons is Sondagoggend 21/07 vroeg weg vanaf Marloth om betyds te wees vir kerk op Zimpeto, maar by die grens beland ons in ’n tou voertuie wat staan. So met tyd word die gewone reisigers tussen die ander uit gehaal en deurgestuur, want al die taxi’s word eers deurgesoek in SA kant en blokkeer die pad totaal om deur te kom tot by doeane kantore. Ons gewone voertuie word toe teen die voorafverkeer ingestuur om verby die blokkasie te kom. Daar is 3 afdelings beamptes wat daar betrokke is, Fidelity wat hekpasse uitreik by die ingang, die SAPS beamptes wat volgende inlyn is en die verkeer volgens my moet beheer en laaste doeane beamptes wat die voertuie deursoek. Wel terwyl Fedility ons teen die verkeer in deurstuur om, om die taxi’s te kom, keer ’n polisiekonstabel ons almal voor en wil ons nie verder laat ry nie, want dit mag nie gebeur nie, maar sy kollegas het nie die taxi’s behoorlik beheer nie en gevolglik moet almal maar net wag volgens hom. Ons almal het egter gekerm en gekla en hy moes ons laat deurgaan, bygesê daar is nie enige gevaar deur teen die verkeer in te ry nie want die spoed is laag en daar was geen verkeer op daardie stadium nie.

Ons eindig 11:15 in Zimpeto en is steeds betyds vir die laaste deel van die kerkdiens. Sondagmiddag gaan wys ons vir die kinders Maputo.

Sondag laat middag kry ons ’n boodskap dat die Brasiliaanse pastoor, wat met ‘n  groep van haar kerk op ’n uitreik was, in ’n insident betrokke was waar ’n kind in haar motor vas gehardloop het terwyl sy gery het en dat die kind dood is.  Nou die gebruik hier is dat jy in die trok geplaas word wanneer daar ’n kind dood of beseer is in ’n ongeluk. Ons bid almal dat dinge goed moet verloop en vir die famielie van die kind. Dinge het besonder goed verloop, die hele groep het besluit om by haar te bly en almal het in hulle voertuie geslaap by die polisiestasie by haar en by ’n naby geleë kerk. Na ’n lang gewag en onderhandelinge is sy eindelik Maandagaand toe gelaat om te vertrek. Almal is dankbaar dat alles goed verloop het, al was daar moeilike tye. Die kind se pa is ook ’n pastoor en die familie het besluit om nie ‘n klagte te lê nie. Daar was ’n goeie verhouding tussen die familie en die Brasiliane tot so ’n mate dat die polisiehoof by die betrokke polisiestasie hulle almal gevra het om vir haar te bid want daar is baie probleme op daardie pad en die partye baklei altyd na ’n ongeluk.

Maandagoggend val ons in die pad Macaneta eiland en Jay’s Beach Lodge waar daar vir 2 aande plek bespreek was. Die laaste 3km is net vir 4x4’s, dik sand en Petrus kry sy oefening in sandbestuur, Peet se mening is dat dit die naaste is wat Petrus aan die Dakar sal kom. Ons bereik die bestemming sonder voorval.

Dis egter mooi en rustig daar. Die mense is vriendelik en help tot uit met die eiers wat by die huis vergeet is. (Hoe mens dit heel daar sou gekry het wonder ons, dis nou oor die pad.) Ons het tot ’n hond of twee gekry wat heeltyd naby was. Baie gehoorsame Afrikaanse honde wat huis toe gaan as ons hulle van die strand af huis toe stuur en sit wanneer die bevel gegee word. Die honde het ook vir die werkers geblaf as hulle kom om die donkie te stook sodat ons ’n warm stort kon kry. Dit was bietjie winderig veral in die oggende, maar die dae was lekker, veral op die strand. Ons het pragtige sonsopkomste as ook sonsondergange gehad en die volmaan het die nag helder verlig. Ons het dit baie geniet. Woensdag toe ons by die pont kom om oor die rivier te kan gaan, is die pont stukkend, maar hulle is gelukkig alreeds besig om die herstelwerk te doen. Ons het so ongeveer ’n uur gewag voordat dit herstel was en ons oor kon gaan.

Dit gaan beter met beide van die siek kinders. Lucia is gister ontslaan, maar nog baie swak en sal moet fisio-behandeling kry. Bid asseblief steeds vir hulle. 

Saterdagmiddag is ons te voet saam met die klein seuntjies, tia en educator na die siek tia se huis iewers agter die sentrum. Dit was nie net vir ons vreemd nie, maar ook vir die mense in die gemeenskap. Hulle het nie mooi geweet wat om te doen as hulle ons saam met die ander sien nie. Die tia en haar mense was ook verras en het soos in SA ook dadelik vir ons stoele gebring om op te sit. Na ’n bietjie uitvra oor wat verkeerd is en ’n gebed, stap ons weer terug sentrum toe.

Vanoggend Sondag, tydens die diens is daar ook ’n troue en so raak ons toe ook deel van die verrigtinge. Gedurende die trouserimonie roep hulle ander getroudes om ook voor te gaan staan en niemand gaan nie en die tolk spoor ons aan om te gaan. Toe ons eers bo-op die verhoog is, kom daar toe nog ’n paar uit hul bruilofsgaste vorentoe. Ons moes toe ook vir hulle ’n boodskap gee en saam met almal ’n seën-gebed vir hulle doen.

Foto's geneem deur Peet

Tou by grenspos Sondag

Pont om oor die rivier te kom na Macaneta Eiland

Jay's Beach Lodge en die hond

8 - 14 Julie 2013

Ons het nou ook die 12 groot seuns (12 en 20) in die camerada, waar ons groep kleiner seuns is, gekry om na die praktiese sy om te sien. Dit beteken die hele camerada is nou ons verantwoordelikheid, wat insluit instandhouding van gebou en kinders en handhawing van dissipline. Die dissipline het ook reeds na vore gekom met een seun wat gehok is om saans die sentrum te verlaat omdat hy een aand dronk teruggekom het sentrum toe. Vrydagaand was hy en drie ander uit en het reg langs ons verby gestap, van die hek af. Hierdie moet Maandag hanteer word. Dus soos julle kan sien ons het nou nog meer julle gebede nodig vir wysheid en geduld met die hantering van die groot seuns ook.

Dinsdagoggend het ons gehoor dat die ‘educator’ van ons camerada wat siek in die hospitaal was, dood is, dis vir almal ’n groot skok, hy was by almal bekend en geliefd.

Woensdagaand by Home Group bid ons spesifiek vir die 2 dogters wat siek is, een (16 jarige) was ’n maand lank in die hospitaal met diabetes wat nie stabliseer nie en die ander een is ’n dogtertjie van 5jr wat 2 weke in die hospitaal was, effens beter was en wat nou weer baie siek is, dit lyk of sy dalk breinvlies ontsteking het, maar ook TB. Sy is so pragtig, terwyl sy so siek is, het sy nog steeds ’n glimlaggie vir almal, dis die een wat in die hospitaal vir die ander kinders van Jesus vertel het.

Donderdagmiddag gaan meeste kinders, tia’s, ‘educators’, sendelinge en personeel begrafnis toe. Dit werk hier so; almal gaan graf toe en die diens word ook daar gehou langs die graf. Dan kan almal wat wil na die lyk gaan kyk en party het ook parfuum gespuit. Daarna word die kis laat sak en toe gegooi. Deur-en-tyd sing en bid almal rondom die graf. Die begrafplaas is nie soos ons dit ken nie. Dit is redelik verwaarloos en die grafte is nie in eweredige reguit rye nie, party sit skuins en dit lyk deurmekaar. Die grafte word gebou met sementstene en geplyster. Party is al oud en die sement gebreek. Sommiges het teëls op en ander is beplant met struike en selfs spekbome. Ons kon nie naby kom nie en na die einde se kant toe het dit liggies begin reën en ons het ook net die voertuie gehaal voor dit harder begin reent het. Donderdagaand val daar weer reën, so 10mm en Vrydagoggend is  alles skoon en lente in die lug.

Vrydagaand gaan ons by een van die sendeling na ‘n  ‘bunco bash’ toe, dis pret en party is skoon stuitig en ons lag baie. Elkeen wat daar was gaan huistoe met ‘n ‘prys’.

Saterdag is nie een van ons aan diens nie en ons hou ons skaars. Sorteer ’n paar goed uit en maak skoon ensovoorts. Die middag het die seuntjies kom DVD kyk.

Sondagoggend is ons kerk toe in die sentrum, daar is ’n groep Indiër-sendelinge van ’n sendinggroep (kan nie naam onthou nie) in Durban, dit het vreemd gevoel om Indiërs te sien wat Christene is (die Indiërs waarmee ons te doen gekry het in SA is almal moslems), hulle het ook ’n paar geestelike liedjies vir ons gesing. Die diens is dit weer in drie tale en die vrou wat voorgaan het ’n skerp stem wat saam met die volume van die klankstelsel jou totaal doof maak en die Engelse tolk kan ook nie gehoor word nie. So na ’n rukkie het ons moed opgegee en met seer ore en hoofpyn het ons maar geloop. 

 Foto's by die begrafnis: